Romeins miniatuurskelet, Larva Convivalis

Deze miniatuur van een gearticuleerd skelet uit de eerste eeuw van het Romeinse Rijk is gemaakt van metaal en komt uit de collectie van het Getty Museum. Het heeft twee bolvormige oogkassen, een brede lachende mond en grote boventanden. In zijn huidige staat heeft het skelet geen armen en blijft alleen het bovenste deel van een been over. De Romeinen noemden het larve convivalis, of banketfantoom; ze lieten het springen en dansen als een herinnering aan de kortstondigheid van het menselijk leven en de noodzaak om te genieten van de weinige tijd die ons op deze aarde wordt gegeven. In Petronius' satirische roman De satyricon, geschreven rond 60 na Christus, lezen we het verhaal van Trimalchio, een nouveau riche gastheer die een feest organiseert. Tussen de gangen door toont hij een klein skelet. De gewrichten zijn flexibel en mobiel. Trimalchio laat hem verschillende houdingen aannemen terwijl hij een gedicht voordraagt dat zegt dat het leven kort is en dat je van de geneugten ervan moet genieten voordat je een skelet wordt zoals het skelet dat hij in zijn handen houdt. Hij verklaart: "Helaas voor ons, arme stervelingen. Dit is hoe we allemaal zullen zijn, als Hades ons tot zich neemt. Laten we daarom van het leven genieten zolang we dat kunnen.”

In totaal zijn er tien vergelijkbare skeletten bekend, één in zilver, één in hout en de overige exemplaren in brons. De niet-anatomische weergave van de botten, een kenmerk dat alle skeletten gemeen hebben, onthult het gebrek aan wetenschappelijke kennis van de kunstenaars die ze hebben ontworpen. Het was misschien nog belangrijker dat de benige spoken levendig moesten lijken en dus werden de vloeiende dansbewegingen van hun beweeglijke gewrichten benadrukt.